Onderweg: monkeypark

Even iets voor tussendoor. Binnenkort komen wij met een bericht over onze belevenissen in Zuid Afrika. We hebben vaak geen wifi in ZA, vandaar dat het wat duurt.

Het is de eerste keer dat we in een ryokan overnachten. In Japan kan je logeren in een gewoon hotel, maar er bestaan ook “love”hotels, capsulehotels en zakenhotels. Maar ook de ryokan: een traditioneel Japans hotel waar je op de vloer zit en slaapt (op een futon) en waar de gasten gemeenschappelijk een badruimte kunnen gebruiken.

Bij binnenkomst schiet een tengere oudere man op ons af vanachter de piepkleine receptie. Hij neemt meteen en onontkoombaar de regie in handen. 'Welcome. When go to snowmonkeys?' We krijgen geen schijn van kans om eerst onze bagage even naar de kamer te brengen. Nee, eerst moeten er zaken geregeld worden. 'Tomorrow?' Het is geen vraag maar een besluit. 'Then please fit boots.' Hij loodst ons naar een kamertje waar laarzen staan in allerlei maten; we moeten onze maat uitzoeken. Maar waarom moeten we dan laarzen hebben? 'Dirty, dirty' antwoordt hij. 'What time tomorrow to snowmonkeys? Ten in morning, I bring you with car.' Dat is dus geregeld: we hebben geen inspraak, maar we vinden het goed.

De badruimte, een “onsen” waar heet water uit een bron omhoog borrelt, is klein en wat versleten, net als de rest van de ryokan. Het water is eigenlijk te heet om in te baden dus ik laat alleen mijn voeten er in bungelen. Met de andere bezoeker, een man uit Singapore wisselen we wat reiservaringen uit. Als we na het bad de straat op willen gaan om ergens te gaan eten staat ineens weer het mannetje voor onze neus, waarvan wij inmiddels concludeerden dat hij de baas is van de ryokan. 'When back?' wil hij weten. Wij doen daar vaag over, want hij hoeft niet alles te weten.

In de hal en in de gangen hangen veel grote tekeningen. Veel daarvan zijn heel mooi. Vaak verbeelden ze de snowmonkeys of de bergen uit de omgeving. Er staan dan teksten onder zoals: 'Thank you mister Shimaya for our wonderful stay in your ryokan! Matt, Julia and kids, Australia'. Als ik wat langer kijk valt me op dat er veel echt mooie tekeningen zijn. Zijn er zoveel mensen met tekentalent? Ben ik de enige die zo slecht kan tekenen? Maar dan begin ik iets te vermoeden: de baas van de ryokan, mister Shimaya, speelt een beetje vals! Hijzelf maakt al die tekeningen en hij doet alsof ze door de gasten zijn gemaakt. Ik begin hem steeds meer te mogen.

De volgende ochtend om tien uur precies vertrekken we in de auto van mister Shimaya naar de snowmonkeys, een ritje van een kwartier. Als we uitstappen zet hij ons neer bij een bord waarop staat dat we in het park van de snowmonkeys zijn en maakt hij een foto van ons. Drie maanden later, eergisteren, ontving ik een e-mail van hem met een tekst zoals alleen een Japanner dat kan schrijven: 'I am very sorry for taking time to write to you. I send your photo of our beautiful monkeypark.'

Peter