Hawaï 1: Aloha

Onderweg van Australië naar Hawaï maakten wij een tussenstop in Auckland. Auckland is de grootste stad van Nieuw-Zeeland. De stad is eigenlijk alleen voor toeristen interessant als vertrekplaats voor de rest van Nieuw-Zeeland, een paar subtropische eilanden voor de kust en voor een paar hele oude kraters. Een zo'n krater hebben we bezocht: Mount Eden. Dat is een groene heuvel in de stad met op de top een even groen kratertje. Op onze vorige reis naar Nieuw-Zeeland zijn we bij aankomst direct doorgevaren naar Waiheke, een subtropisch eiland voor de kust van Auckland. Tussen Nieuw-Zeelanders en Australiërs is enige rivaliteit. Ze vinden beide dat ze beter zijn dan de ander. Misschien is dat ook wel zo. De rivaliteit gaat zo ver dat de enige professionele voetbalclub van enig niveau in Nieuw-Zeeland, die van Wellington, in de Australische hoogste divisie speelt. Wij vinden Nieuw-Zeeland nogal Brits. Het is een beetje saai. Het heeft de naam erg mooie natuur te hebben. Dat heeft het ook wel, maar alles, inclusief fjorden, geisers en bergen, is ook dichtbij in Europa te vinden. Er zijn best veel schapen maar in Nederland zie je er meer. Verder zijn er weinig vogels – de beroemdste, de kiwi, is bijna uitgestorven – en geen slangen. Een grappige vogel is de kea. Die knabbelt aan het rubber dat om de ruiten van auto's zit.

Vanaf Auckland zijn wij naar Ohau gevlogen, het eiland van Hawaï waar Honolulu op ligt. De eerste drie dagen bivakkeerden we in het Waikiki-Beach-Hostel. Dat ligt op ongeveer 150 meter lopen van Waikiki-Beach en dat is dan ook het enige aangename van het hostel. We hadden voor dat hostel gekozen omdat alle andere 'slaapplaatsen' extreem duur zijn, minimaal 200 dollar per nacht voor een extreem klein kamertje. Vanaf ons balkon lagen we binnen gehoorsafstand en hadden we uitzicht op – wij denken – het getto van Honolulu. Vanaf 's-ochtends vroeg tot 's-avonds laat klonk rap-muziek en schreeuwden de bewoners kreten naar elkaar. We keken recht in de altijd openstaande woonkamer van een mevrouw die hoogzwanger rokend en smartphonend in haar bed lag en waarvan het zoontje met alleen maar een luier aan een beetje half op de grond hing, in de weer met een papieren boodschappentas. Er woonde nog een andere zo te zien niet zwangere vrouw en een man die de hele tijd in blote bast over de galerij liep te lopen, kijkend op zijn telefoon. Deze man schreeuwde geen kreten.

Waikiki is enorm populair bij de Amerikanen. Amerikanen hebben over het algemeen maar een dag of 10 vrij opneembare vakantie per jaar. In groten getale komen die hun vakantie in Honolulu vieren en ze geven dan grif geld uit. Vandaar ook de hoge prijzen. Daar staat dan wel tegenover dat de porties heel groot zijn. Na een paar keer met flinke bekers koffie en grote hoeveelheden eten gezeten te hebben bestellen we nu maar gewoon 1 drankje en een hapje en eten en drinken we dat samen op.

Waikiki heeft een mooi strand met palmbomen en prachtige lange golven. Heel geschikt voor surfen, dat hier zo'n beetje uitgevonden is. Langs het strand staan inmiddels wel hele grote hotels, er is zelfs een Trump-toren. Naast de meestal nogal corpulente Amerikaanse toeristen tref je heel erg veel 'aan lager wal' geraakte Amerikanen die met een winkelwagentje met hun huisraad in de weer zijn. Als je 's-avonds over het strand wandelt tref je ongeveer om de vijf meter een slapende of in roes verkerende dakloze aan. Sommige banken langs het strand hebben een vaste beslaper. Het slaapkarton blijft er de hele dag op liggen en niemand gebruikt die bank om op te zitten.

In Honolulu hebben we twee bezienswaardigheden bezocht. De eerste is het Bishop-museum dat de historie en de cultuur van Hawaï laat zien. Hawaï is een trits vulkanische eilanden. We begrijpen nu dat de meest westerse eilanden, waaronder het Midway-atol, steeds verder verdwijnt en dat in het oosten een nieuw eiland aan het ontstaan is. Dat eiland ligt nog ver onder de zeespiegel maar heeft al wel een naam, Lo'ihi; het zal over zo'n 10.000 jaar wel boven water komen. Van de inwoners van Hawaï is nog maar zo'n 10% 100% Hawaïaan of Polynesiër. De anderen komen vooral uit Amerika en Azië. De Japanners zijn de grootste groep inmiddels. De Hawaïaanse cultuur is na de komst van Captain Cook in 1778 binnen enkele decennia vrijwel verdwenen. Pas nadat na de 2e wereldoorlog het toerisme op gang is gekomen zijn taal, dans (de hula), de bloemenkrans (de lei) en allerlei andere bijzonderheden uit de mottenballenkist gehaald.

Hawaï is tot eind 19e eeuw een koninkrijk geweest. Koningin Lili'uokalani is in 1893 afgezet. Kort daarna is Hawaï een heuse kolonie van VS van Amerika geworden. Amerika maakte sier met haar kolonie en pas in 1959 is het de vijftigste staat van de VS geworden.

De tweede bezienswaardigheid is Diamond Head. Dat is een vulkaan op loopafstand van het strand met een complete kaldera. De Amerikanen hebben er een nationaal park van gemaakt maar ook een militaire basis in gevestigd.

Na ons vertrek uit Honolulu zijn we langs Pearl Harbour gegaan. De VS wilde Hawaï hebben om er haar marine in Pearl Harbour te vestigen. Op 7 december 1941 hebben de Japanners in krap twee uur tijd vrijwel alle belangrijke schepen van de VS getorpedeerd en veel van de gevechtsvliegtuigen aan diggelen geschoten met heel veel doden en gewonden. Dat had tot gevolg dat de VS aan de oorlog ging deelnemen. Pearl Harbour is nu nog steeds marine-haven maar het is ook een gedenkplaats en tegelijkertijd een soort van pretpark waar je schepen kunt bekijken. Overigens hebben de Amerikanen vrijwel alle getorpedeerde schepen weer hersteld en zijn ze extra fel de Jappen te lijf gegaan, zo vertelt men het.

Vervolgens zijn we naar Kahuku-Beach gegaan in het noorden van Ohau. Een camping aan een prachtig strand dat wel, maar het huisje dat wij huurden was beneden elke maat. Het was vies, er was niets etc. Na drie dagen konden we er weer weg.

Nu zitten we op het eiland Maui, dat westelijk van Ohau ligt. We hebben nu wel een fijn huisje, in het Wai'anapanapa State Park. Maui is echt geweldig mooi, zie enkele van onze foto's. Ons huisje wordt helemaal omringt door palmbomen en allerlei ander hoogopschietend groen. Er zijn ook vogelgeluiden te horen, maar niet zoveel als in Australië. De Europeanen hebben hier in het begin van de 19e eeuw de mongoose (in het Nederlands mongoeste of faraorat genoemd) geïntroduceerd om de ratten te verdelgen. Ratten leven echter 's-nachts en mongooses overdag. Die laatste ging dan ook maar over op het eten van vogeleieren waardoor heel veel vogelsoorten uitgestorven zijn. Met name de flora van Hawaï is overweldigend, maar nog maar weinig oorspronkelijk. Een groot part is verdrongen door exoten.

Ons idee om naar Hawaï te gaan is ingegeven door de wens om eens een eiland in die grote stille oceaan te bezoeken. Een Australiër vroeg waarom zou je dat doen. Je verblijft in een resort dat westers is ingericht en komt er nauwelijks van af, hooguit om eens een plaatselijke markt te bezoeken. Vandaar dat wij voor Hawaï kozen. Dat is toch wel iets meer dan een 'zandplaat' met een paar kokospalmen. Bij ons bezoek aan Hawaï is dat ook zeker gebleken. Behalve dat het geweldige eilanden zijn met prachtige stranden met palmbomen er op heeft Hawaï een heel bijzondere historie, valt er veel te zeggen en te beleven over geologie, cultuur, flora en fauna en de huidige ontwikkelingen. Van Hawaï hebben wij dus geen spijt. Na Maui gaan wij nog een week naar het zogenoemde 'The Big Island' oftewel het Hawaii Island, waar de lava nog steeds stromend en brandend zichtbaar is. Overigens, veel van onze informatie halen wij uit de 'Insight Guide Hawaii', zo is het maar net.

Nog een keer overigens: Nieuw-Zeeland hoort volgens velen met zijn getatoeëerde Maori-bevolking ook tot Polynesië. Maori- en Hawaï-volk zouden allebei van oorsprong van Tahiti en de Markiezen-eilanden komen en Nieuw-Zeeland heet volgens de Maori Aoteraroa, maar in Nieuw-Zeeland heb je door de grootte van het zuider- en het noordereiland meestal geen idee dat je op een eiland bent.

Aan dit stukje van Tom heb ik, Peter, nog een toevoeging.

Als je eerst in Japan bent geweest en vervolgens Australië en de VS (Hawaï) bezoekt, valt op hoe vreselijk veel hele dikke mensen in deze laatste twee landen rondlopen. In Japan zijn de meeste mensen tenger en slank; je ziet sporadisch een dikkerd.

Ik heb een theorie bedacht over de oorzaak van die verschillen. Het heeft natuurlijk alles met de soort en de hoeveelheid voedsel te maken.

De Japanners eten vooral soyaproducten en vis. Zelfs allerlei lekkernijen van de banketbakker hebben een soyabasis. Ze hebben ook een soort marsepein dat van soya gemaakt is. Dit zijn allemaal voedingsmiddelen die niet erg aanzetten. En bovendien eten ze ook nog eens kleine porties. In de restaurants vond ik het vaak maar net genoeg. Daar wordt je dus niet dik van.

En dan de Australiërs en Amerikanen: ze werken 's-ochtends al enorme repen spek met eieren naar binnen. Vanuit de campingkeuken kwamen dan al de vette walmen naar buiten. Lunch en diner: grote lappen vlees, hamburgers, halve liters cola etc. En in de restaurants krijg je ook nog eens enorme porties zoals Tom hiervoor al vertelde.

Ik trek mijn theorie nog verder door, maar die wordt dan wel heel zweverig. Japanners gedragen zich uiterst gedisciplineerd: zonder dat iemand iets hoeft te zeggen doen ze allemaal hetzelfde. Dat heeft te maken met het eten van vis: je hebt vast wel eens zo'n natuurfilm gezien van een zwerm visjes die allemaal exact op hetzelfde moment dezelfde kant op zwemmen, naar links, naar rechts, precies gelijk. De jappen zijn op die visjes gaan lijken. De Australiërs en Amerikanen eten koeien en varkens. Die doen ook allemaal wel ongeveer hetzelfde (kuddedieren) maar niet allemaal op hetzelfde moment. De ene koe blijft even staan, een andere dwaalt even af, maar uiteindelijk gaan ze dezelfde kant op. Je bent wat je eet.