Japan: voor gevorderde reizigers

Inmiddels hebben we al aardig wat landen bezocht op onze wereldreis en ieder land had zo zijn bijzonderheden. In Mongolië heb je het of heel koud (buiten), of heel warm (binnen in het hotel in Ulaanbaatar kon de kachel niet uit, moest het raam open om de warmte te lozen; overdag is het daar nu overigens – 20 graad Celsius en 's-nachts – 30 graad). In China wordt je haast gek van de drukte die de talrijke Chinezen maken. En dan kom je aan in Japan. De temperatuur is goed en er is geen herrie, dat lijkt dus goed te gaan. Maar natuurlijk heeft ook Japan zijn bijzonderheden. Het eerste wat opvalt is dat de bebouwing heel dicht is. Op het hoofdeiland Honshu zijn de steden bijna allemaal aan elkaar vastgegroeid. Met de trein rijd je als het ware door één hele grote stad. Dat viel mij wel wat tegen. Ik hoopte op meer natuur. En de bebouwing is vaak ook lelijk. Zelfs een stad als Kyoto – de culturele hoofdstad van Japan - is niet alleen maar mooi. Met anderhalf miljoen inwoners is het gewoon ook een hele grote drukke stad. En de bezienswaardigheden liggen allemaal aan de randen van de stad, dus het kost veel tijd en moeite om daar te komen. Maar die bezienswaardigheden, tempels, kasteel, parken en tuinen zijn dan ook wel heel mooi! Kortom, je moet even door krijgen hoe je Japan moet benaderen. En dan zijn er nog wat opvallende zaken:

-Japanners zijn erg formeel en daarin verschillen ze erg van de Chinezen. Zeker nu ik kan vergelijken zijn de Chinezen gewoon heel gemakkelijk. Zo van: doe maar wat, komt wel goed. Terwijl ik bij Japanners het gevoel heb dat alles maar op één manier kan.

-Met al dat formele gedoe zijn Japanners meestal wel heel vriendelijk: als je hulp nodig hebt zijn ze altijd bereid om die te geven. En natuurlijk altijd met enkele buigingen.

-Enkele bizarre beelden. Mannen die tijdens een bergwandeling dunne witte handschoentjes dragen (waarom??). Oude mannen die tijdens een bergwandeling een korte broek met daaronder felgele kniekousen dragen. Tijdens uitstapjes dragen veel jonge en oudere vrouwen een kimono. Die kan je ook langs de straat huren. En dan het verschijnsel “love hotel” waar wij nu verblijven. Daar zal Tom meer over vertellen. Ik hou het hierbij.

Jaja, konnichiwa (Japanners zeggen: konnie-sjiwááá, wat 'hallo' betekent), hier Tom dus. Ik moest heel erg wennen aan de Japanners en aan Japan. Vanaf dat we aan land gingen in Osaka hebben we bebouwing gezien en mensen. Zelfs nu we al weer honderden kilometers verderop zijn houdt het maar niet op. Geen paar meter zonder dat er iets staat en geen halve meter zonder dat er iemand is. Japan heeft ongeveer 127.000.000 inwoners. Zo'n 35.000.000 woont in en om Tokio. De anderen wonen in enkele grote en heel veel kleine steden en dorpen die volledig aan elkaar zijn vastgegroeid. Overigens daalt het aantal Japanners wel. Als het huidige tempo aanhoudt dan is er – zo is berekend – op 5 mei 3011 nog maar één kind over. Mooi is het allemaal niet wat hier staat. De tempels en nog wat gebouwen zijn interessant, maar de flats zijn lelijke betonnen kolossen en de huizen zijn – aardbevingsbestendig – van kunststof en beton. Hout is schaars. De mensen maken dan wel niet zoveel herrie als de Chinezen maar er zijn in dit land wel heel veel geluiden. Piepjes en tonen in de winkels, op het stadion, in de hotelkamer en ga zo maar door. Nergens is het stil.

Daarmee kom ik op mijn punt. We hebben foto's op de website gezet. Best wel mooie plaatjes van Japan, als ik het zo in ogenschouw neem. Maar dat is schijn. Wat je ziet hebben we ook daadwerkelijk waargenomen, enkel en alleen met meestal heel erg veel mensen er om heen. Neem de foto van de gouden tempel en de foto en de video in de tuin van het boeddhistische klooster. Het lijkt alsof wij er alleen waren. Nee hoor, het stond rijen dik. Dan is het een groot voordeel als je wat langer en breder bent dan de Japanners. Je maakt gewoon plaats voor jezelf en staat in prima positie voor het schieten van een leuk plaatje.

Nu nog even iets anders. Wij zitten nu in een Love-hotel. Hier noemen ze het ook, en dat is eigenlijk veel leuker, een 'happy-hotel'. Het is een prima hotel en met een heel ruime kamer met een heel groot bed en een badkamer met bubbelbad voor een normale prijs. Japanse hotels hebben vaak maar heel kleine kamers en ze zijn ook nog eens loeiduur. Ons huis in Hira was via Airbnb heel betaalbaar en dit hotel is, omdat wij lege plaatsen opvullen ook goed te doen. Wel grappig zo'n hotel. Er is geen receptie. Als je in dit hotel een kamer wilt kom je discreet binnen en kun je op een paneel aangeven welke kamer je wilt hebben. Je betaalt met een creditkaart. De sleutel van de kamer krijg je vanuit een kamertje toegestoken. De speeltjes e.d. reken je ook direct met de creditkaart af. En klaar is kees. In de kamer is een automaat met speeltjes (zie foto) en er zijn allemaal zalfjes en oliën te vinden en een massageknuppel. Er is op bijna elk televisie-kanaal porno naar keuze te vinden en de verlichting is sfeervol. We hebben het – en dat is uiteraard makkelijk te begrijpen – geweldig naar ons zin in kamer 306. Het ontbijt – een geroosterde boterham en wat groentestengels – wordt 's-ochtends aan de kamerdeur bezorgd.

Op onze website staan nu ook foto's van onze eerste belevenissen in Japan en een video waarin we de Japanse tuin laten zien. Er is ook een link opgenomen naar het liedje Sukiyaki van Kyu Sakamoto uit 1963 Dat nummer is het enige Japanse liedje dat in Amerika een hit is geweest. Het heeft zelfs nummer 1 gestaan in de hitlijst, zo heb ik begrepen. Ik ben benieuwd of iemand het kent.

Sayonara, Peter en Tom